رمان پیچک سرما زده از نسرین جمال پور

آفتاب، تازه از شر ابرهای مزاحم خلاص شده بود و از لبه ی دیوار خود را بالا کشیده بود… میلی به بیدار شدن نداشتم. آن قدر خسته بودم که اگر می شد، اگر می توانستم، تا ساعت ها روی این تخت و زیر این پتو، می ماندم. دلم تیر می کشید و سرم از سر و صدای بلند حاکم بر خانه، به انفجار رسیده بود. صدای تلوزیون، روی آخرین شماره تنظیم شده بود و اخبار صبحگاهی در فضای خانه طنین انداز بود.

اما آزار دهنده تر، همان صدای عصبی هر روزه بود. همان گیر دادن و غر زدن های مکرر. بلند شو دیگه لنگ ظهر شد سمانه. و بعد، بیان جمله ی همیشگی اش! زن زندگی اونه که آفتاب نزده، رخت خوابش هم جمع کرده باشه. اون وقت تو، هنوز لنگ چایی شیرین مامانتی؟ و حالا مامان بود که با او هم پا می شد. خودت رو اذیت نکن مرد، فشارت می ره بالا. صبحونه ت رو بخور دیرت نشه، میگم سیاوش از خدمتش در بیاد…