توضیحات
در بخشی از رمان سالواتوره می خوانیم: با غرش آسمون به خودم میام. می ایستم و در حالی که لبه های کتم رو به هم نزدیک میکنم به ابرهای سیاه تو آسمون شب خیره میشم. هنوز بارونی در کار نیست اما برای من که بیشتر عمرم تو لاس وگاس بودم، گفتنش سخت نیست که تا چند دقیقه دیگه آسمون باز میشه و سیل ازش میاد. باد موهامو به بازی میگیره و از ذوق ذوق پاهام تازه متوجه میشم که چقدر راه رفتم. گوشیمو از جیبم درمیارم و بهش نگاه میکنم. نزدیک به بیست تماس از دست رفته. گوشی رو خاموش میکنم و برمی گردونم به جیبم، همه برن به درک….
نام این اثر: رمان سالواتوره
نگارنده: لیانا دیاکو
سبک: عاشقانه، بزرگسال
قسمتی از رمان سالواتوره
اولین قطره ی بارون که میشینه روی گونه ام، دیگه صبر نمی کنم و وارد اولین کافه ای میشم که می بینم. همون لحظه که در رو پشت سرم می بندم ابرها با صدای بلندی به هم برخورد می کنند و بارون شدید شروع به باریدن میکنه. میرم به طرف کانتر خلوت و پشت یکی از صندلی ها می شینم.
قبلا اینجا اومدم، یه کافه ی جمع و جور، با نورپردازی کمرنگ و میز و صندلی های چوبی قدیمیه که مشتری های خاص خودش رو داره. صاحب کافه یه مرد میانسال با شکمی برآمده و موهایی از وسط طاسه که لهجه ی ایتالیایی غلیظی داره.
“چی میخوری دختر جون؟”
شانسم رو امتحان میکنم، “یه آب جو؟”
یه لیوان دسته دار بزرگ برمی داره و در حالی که داره آب جو رو میریزه با بی تفاوتی میگه، “اگر برام دردسر بشی میگم بهم کارت شناسایی جعلی نشون دادی.”
آب جو رو ازش می گیرم و سری بالا و پایین میکنم. نگرانیش بی مورده. اینجا لاس وگاسه، شهر گناه…!
