نكرده چرخ روزگار، بـر هيچكس وفا، چون مى خوانيم هرساله در قصّه ها، كه مجنون تر زفرهاد و شيرين تر از ليلا، از بدر عشقِ ميان آدم و حوا، تا بوده عشق جاودان در راه، مى رسيد شاهزاده اى به گدا! از چوپانى يوسف، به سلطنت زليخا، به تيزى صبر ايوب و تيغۀ اهريمن ها، عشقى به شفافى دريا، به بلندى ابرها، به نمناكى لبها، به دردناكى غم ها، به سوزناكى سرما، به وسعت قلب ها، به روشنايى فردا، به بى قرارى دل ها، عشق هاى ممنوعه، عشق شاهى به گدا، هميشه زشت و زيبا، هميشه روشن و سياه، هميشه و هميشه تضاد! زندگى پر از پايين و بالا، و عشق و عشق و عشق ميان كيست؟ دو قبيلۀ از هم جدا...