بذار از خودم برات بگم! یه بدن پر از زخم... دستایی که مدام می‌لرزن و یه گلو پر از بغض. روحی پر از درد و قلبی که یخ زده. یه آدم کلافه که سعی داره بخوابه. یه آدم که وقتی با خودش حرف میزنه از کلمه خفه شو زیاد استفاده می‌کنه. یه آدم که دیگه به چیزی فکر نمی‌کنه. فراموش کرده! من خیلی خستم. از صداهای بلند آدما خستم. از دور بودن خستم. از خستگی همیشگیم خستم از تو خستم حتی از خودمم خستم .. کاش این ادما می‌تونستن کمی شبیه تو باشن. نبودت واقعا ترسناکه ...

به سایه های پشت پنجره خیره بودم... دو سال پیش من اونجا زندگی می‌کردم و الان‌.‌‌‌.. ادمایی جدید... با زندگی و داستان جدید... دو ساله تقریبا هر روز از جلوی این خونه رد میشم و منتظر به پنجره خیره میشم تا پرده اتاق کنار بره و صورتش رو ببینم... ولی نیست… اون رفته و منو اینجا جا گذاشته... کنار این همه خاطره. کنار این همه ادمی که به دیدن منِ تنها عادت ندارن… می‌دونم دیگه بر نمی‌گرده... می‌دونم خیلی ازم دوره.‌‌.. ولی هر بار که دستمو رو قلبم می‌زارم سرجاشه ...

همه‌ چیز تو زندگیم بی‌معنی شده... مثل اینه که از یه ارتفاع افتادم و لباسم به یه شاخهٔ مرده گیر کرده. نه می‌تونم بالا بکشم خودمو... نه رها بشم... یه گوشه جمع شده‌م و فقط دارم زندگیمو نگاه می‌کنم. زندگی‌ای که گریه کردن برای چیزایی که نیستن و نمی‌مونن، ارزششو نداره ...