پگاه صائبی، دختری ۲۶ ساله با بدنی نحیف و پوستی نه چندان شاداب که با پگاه سه سال پیش زمین تا آسمان فرق دارد... با دختری که قرار بوده با بهنام زیر یک سقف برود، دختری که هرگز دست رد به سینه اش نخورده بود و از زیبایی های خدادادی چنان بهره مند بود که هیچ گاه حسرت مردی به دلش نمانده بود. بهنام اما حالا قرار است عروس دیگری را به خانه ببرد، کسی که جایگزین پگاه شده، درست بعد از آن بیماری شومی که آمد و همه زیبایی پگاه را با خود برد ...

صدای بگو و بخند بچه‌ها و آمد و رفت کارگران، همراه با آهنگ شادی که در حال پخش بود، ناخودآگاه باعث جنب‌ و‌جوش بیشتری داخل محوطه شده بود. لبخندی زدم و ماگ پرم را از روی میز برداشتم. جرعه‌ای از چای داغم را نوشیدم و نگاهی به بالای سرم انداختم. آسمانِ آبی، با آن ابرهای دودی‌رنگ که جا‌به‌جای آن را لک انداخته بود، انگار آبستنِ خبرهای خوبی نبود. آن هم برای من که نیمی از دغدغه‌ام این داخل و نیمِ دیگر آن بیرون و هنوز بار ماشین بود. خانم مهندس؟ نگاهم بلافاصله چرخید. مرتضی کنار بخاری بزرگی که وسط محوطه عَلم شده بود ایستاد و خندان گفت: بیا که می‌دونم خوراکته الان.