زندگي كيتي برنر عالي است؛ آپارتماني در لندن، و پست‌هاي اينستاگرامي خيلي باحال. خب، واقعيت اين است كه او در اتاق اجاره‌اي كوچكي زندگي مي‌كند كه حتي كمد هم در آن جا نمي‌شود، هر روز رفت و آمد وحشتناكي را تا محل كارش طي مي‌كند، شغل اداري دون‌پايه‌اي دارد، و در واقع آن زندگي‌اي كه در اينستاگرام به اشتراك مي‌گذارد، زندگي خودش نيست. اما يك روز روياهايش به حقيقت خواهد پيوست، اين‌طور نيست؟ تا اين كه اين زندگي نه چندان عالي با اخراج شدن او از سوي رئيس بسيار موفقش، ديميتر، از هم مي‌پاشد. تمام آرزوهاي كيتي نقش بر آب مي‌شوند. او به ناچار به خانه‌اش در سامرست نقل مكان و در كسب و كار طبيعت‌گردي مجلل به پدرش كمك مي‌كند. سپس ديميتر و خانواده‌اش براي تعطيلات جا رزرو مي‌كنند، و كيتي فرصتي كه بايد را مي‌يابد...
میشه گفت من دختری در شرایط سخت بودم و اون شوالیه من با زره درخشان بود. اما دقیق‌تر بخوام بگم من دختری بودم که بدشانسی زیادی داشت و اون پسری بود با هیکل عضلانی و خالکوبی‌های زیاد! جود لاکتی معروف به «لاکی» فقط یک کارگر ساختمانی جذاب و متفکر نبود. اون قهرمان شخصی من بود که به نظر می‌رسید در مکان و زمان مناسب همیشه کنارم حضور داشت. مثل زمانی که ماشینم خراب شد و به یه سواری به خونه نیاز داشتم و زمانی که روی پیاده‌رو درست روبروش پخش زمین شدم و باید به اورژانس منتقل میشدم. اون لحظات دقیقاً بهترین لحظات من نبودن، اما برای اون بود. ما با هم دوست شدیم و مهم نبود که ۱۶ سال از من بزرگتره. ما وجوه مشترک زیادی داشتیم؛ مثلا عشقمون به موسیقی راک کلاسیک و ماشین‌های سریع قدیمی و گذشته‌های دردناکمون که ما رو نسبت به عشق و روابط بدبین کرده بود
با غرش آسمون به خودم میام. می ایستم و در حالی که لبه های کتم رو به هم نزدیک میکنم به ابرهای سیاه تو آسمون شب خیره میشم. هنوز بارونی در کار نیست اما برای من که بیشتر عمرم تو لاس وگاس بودم گفتنش سخت نیست که تا چند دقیقه دیگه آسمون باز میشه و سیل ازش میاد. باد موهامو به بازی میگیره و از ذوق ذوق پاهام تازه متوجه میشم که چقدر راه رفتم. گوشیمو از جیبم درمیارم و بهش نگاه میکنم. نزدیک به بیست تماس از دست رفته. گوشی رو خاموش میکنم و برمیگردونم به جیبم، همه برن به درک.
