توضیحات
داستان رمان فابل اینگونه شروع می شود… من ” فابل ” هستم. پدرم قوانین دریانوردی رو زیر پاش گذاشته بود و عاشق غواص کشتی خودش شده بود؛ عاشق مادرم… توی دریانوردی و تجارت روی آب باید عشق رو بیرون کشتی بذاری و بعد سوار بشی ولی پدرم “سینت” عاشق مادرم شد و بعد از به دنیا اومدن من توی کشتی زندگی می کردیم…همون کشتی ایی که وقتی فقط ۱۴ سالم بود تو طوفان غرق شد و مادرم رو ازم گرفت…
نام این اثر: رمان فابل
نگارنده: آدریان یانگ
سبک: فانتزی، معمایی، عاشقانه
قسمتی از رمان فابل
شیب را پاره کردم تا به کفی که موجی در حال عقب نشینی به جا مانده بود رسیدم و قبل از اینکه بپرم، یک پایم را در شن های خیس کاشتم. پاهایم در حالی که از روی تورم به سمت عقب پرواز می کردم، لگد می زدند. من با یک دست گیره را گرفتم و به کنار بدنه برخورد کردم. پاهایم در آب در حال بلند شدن اسکیف بود. در حالی که با لعن و نفرین زیر لب، خودم را بالا و پهلو کشیدم، هیچکس به من دست نداد.
«پرش خوب. فابل.» کوی تیلر را گرفت و نگاهش به افق بود. همانطور که او ما را به سمت صخره جنوبی هدایت کرد. «نمی دونستم که میای»
موهایم را روی سرم گره زدم و به او خیره شدم. این سومین بار در یک هفته بود که سعی می کرد من را پشت سر بگذارد که لایروبی ها برای غواصی بیرون رفتند. اگر اسپک نیمی از زمان را مست نمی کرد، به جای کوی هزینه سواری تا صخره را به او می دادم. اما من به یک قایق نیاز داشتم که بتوانم روی آن حساب کنم.
بادبان در بالای سرش شکست و باد آن را گرفت و اسکیف را تکان داد به جلو و من جایی برای نشستن بین دو لایروبی با پوست چرم پیدا کردم. کوی دستی به سمت من دراز کرد. «فلز مس»
بالای سرش به جزایر جائل نگاه کردم. جایی که دکل های کشتی های تجاری در باد تند و تند منعکس می شدند. گل همیشه بهار هنوز آنجا نبود.
